Acá en Buenos Aires..

Dag vriendjes en vriendinnetjes,

Na een aantal bijzondere, vreemde en idiote dingen gezien te hebben hier vond ik het tijd worden om dit eens allemaal op een rijtje te zetten. Voor zover ik het mij nog allemaal kon herinneren, want mijn geheugen is niet meer wat het is geweest.

We beginnen maar bij het begin, ongeveer. As you know sliep ik de eerste 2 maanden in een hostel op een 4 persoonskamertje, ook wel bekend als de bezemkast omdat hij zo miniscuul was. De eigenaar van dit hostel heet Jose en Jose is een beetje een gek. Zeg maar gerust knettergek, echt een weirdo die 90% van zijn dagelijks leven doorbrengt op zí'jn bank, in de TV kamer die hij toegeëigend heeft en die verboden terrein is voor de rest. Tenzij je maatjes met hem bent, maar je raad het al, dat was ik niet bepaald. Jose is naast een schoonmaak freak die iedereen vanaf zijn bank in de gaten houdt ook nog parttime dief. Dat is onofficieel bewezen nadat er bleek dat er van ongeveer iedereen in het hostel was gejat en meneer degene was die zomaar anderen ging beschuldigen. Raar, maar waar. Ondanks zijn best wel trieste bestaan kan ik denk ik toch een heel boek schrijven over deze vent, maar dat doe ik jullie niet aan.
Het komt er op neer dat iedereen op een gegeven moment gek werd van hem en uiteindelijk het hostel is uit gevlucht (inclusief de Argentijnen) Nu zitten er natuurlijk allang weer nieuwe mensen die de dupe zijn van zijn sluwe acties en wisselende stemmingen. Hij kan namelijk best aardig zijn hoor, dan biedt hij zelfs wat van zijn heerlijke eten aan (want koken kan ie wel!). Jammer genoeg kan hij in datzelfde kwartier ook opeens omslaan naar een boze tante, omdat je dan niet meteen na het koken je bordje en vorkje hebt schoongemaakt en opgeruimd. Tsja, ik zou ook gekke trekjes krijgen als mijn hobby tv kijken en schoonmaken was.

Aangezien deze stad immens is moet ik elke dag in een bloedhete tram met stinkende mensen, is het geen zweet dan is het wel alcohol, maaaar gelukkig zijn er wel vaak leuke artiesten die mensen zoals ik komen entertainen met hun live muziek of verkooppraatjes. Alhoewel het meestal geen praatjes zijn. In Buenos Aires hebben ze een eigen manier van verkopen. Ze leggen op iedereens schoot hun product (potloden, sokken, stickerrboekjes en andere onzin) en dat in een paar coupés en daarna lopen ze weer terug om het in te nemen of te verkopen, wat helaas 9 van de 10 keer niet lukt. Achja, in tegenstelling tot de mensen die simpelweg hun handje ophouden en niks anders zeggen dan "Moneda", doen deze mensen er tenminste wel wat voor. Laatst stond ik te wachten op de tram en na 2 seconden kwam er een klein meisje (jaar of 7) die vroeg of ik iets voor haar in de kiosco wilde kopen. Ten eerste dacht ik, als ik iets voor je koop is dat geen snoep maar een banaan (want van appels schijn je alleen maar meer honger te krijgen). Toen ik nog eens naar het meisje omkeek viel het me ook nog op dat ze gewoon mooi paar gouden oorbellen en kettinkje om had. Ik stond perplex. Daar klopt toch iets niet?

Een aantal weken geleden was ik met Chips en Ploff onderweg naar Retiro (het grote station). We waren te vroeg uitgestapt dus moesten een stukje wandelen, geen probleem, dachten we. Tot we plots een man in een onnatuurlijke houding tegen een pilaar aan zagen hangen/zitten. Toen ik naast mij opeens gillend "IEL WAT IS DAT?!" of iets in die trant) hoorde keek ik iets beter naar de man in kwestie en jawel, meneer was in alle rust even een dikke drol aan het leggen op de stoep, langs een best wel drukke weg. Gewoon, omdat het nodig was waarschijnlijk. En wij waren de gelukkigen die dit spektakel live mochten meemaken. Alles hing goed in zicht, inclusief de grote boodschap. Hier kan het allemaal.. Om in hetzelfde genre te blijven had ik vorige week op de terugweg van Tigre nog het geluk om tegenover een man in de trein te zitten die een gat in zijn broek had, precies bij zijn kruis en daarom dacht, laat ik dan ook maar geen onderbroek aan trekken, lucht het lekker door. En dat deed ie zeker, af en toen kwam hij even naar buiten om een kijkje te nemen. Meneer zat zo wijdbeens mogelijk om iedereen mee te laten genieten. Rare mensen hier hè?

Gelukkig kan raar ook positief worden opgevat en vooral in zo'n grote stad als dit. Je hebt hier namelijk zo bizar veel creatieve mensen. Ik denk echt dat de helft van de bevolking een muziekinstrument bespeeld en de andere helft goed kan zingen, dansen, tekenen of schilderen. Als je het vergelijkt met Nederland zijn wij maar een stelletje saaie melkflessen. Je kunt hier niet in een parkje liggen zonder dat er ergens iemand een gitaar of jembé uit zijn zak tovert en een lekker achtergrond muziekje creëert. Heerlijk toch? Er zijn ook overal door de stad grote muurschilderingen te vinden. Graffiti is echt de bomb hier.
Ik durf haast te wedden dat er geen gebouw is in deze stad die niet is aangeraakt door een spraytjee graffiti inkt.


Altijd als er weer eens iets typisch, geks, raars of ongewoons gebeurt zeggen we: Acá en Buenos Aires..

Hm, het is alweer een aardig lang verhaaltje geworden dus hoofdstuk 2 van Acá en Buenos Aires komt binnenkort, we hebben het namelijk nog niet gehad over alle drugs, demonstraties en speciale services in deze stad!
LIEFDE UIT ARGENTINA